Kompikacje w opanowaniu poprawnej formy graficznej pisma. Termin ten był początkowo używany w Polsce przez H. Spionek do określenia wszystkich trudności związanych z pisaniem, w tym również błędów ortograficznych. Od lat sześćdziesiątych M. Bogdanowicz, nawiązując do literatury czeskiej i francuskiej, wprowadziła pojęcie „dysortografia” oraz rozróżnienie między trudnościami w opanowaniu poprawnej pisowni a „dysgrafią” – trudnościami w opanowaniu technicznych aspektów pisania, a więc w zakresie formy graficznej pisma. Dysgrafia zatem objawia się w postaci zniekształceń strony graficznej pisma, takich jak niedokładności w odwzorowywaniu liter, nieprawidłowe proporcje liter w wyrazach, brak połączeń między literami, niewłaściwe odstępy między literami i wyrazami, brak jednolitego układu pisma oraz niepoprawne zagęszczenie liter. Te zniekształcenia wynikają z zaburzeń funkcji percepcyjno-motorycznych (motoryki rąk, funkcji wzrokowych i koordynacji wzrokowo-ruchowej). Zniekształcenia te mogą się zmniejszać dzięki intensywnym ćwiczeniom grafomotorycznym, ale w przypadku braku takich ćwiczeń nasilają się z wiekiem, czasami prowadząc do całkowitej nieczytelności pisma.
Terapia linii czasu
Metoda wywodząca się z programowania neurolingwistycznego, opierająca się na odkryciu,