Pica to zachowanie utrzymujące się przez co najmniej miesiąc i występujące co najmniej dwa razy w tygodniu, polegające na spożywaniu substancji, które nie są przeznaczone do jedzenia, takich jak papier, farba, tynk, włosy, ubrania, sznurki. U starszych dzieci może to obejmować spożywanie insektów, piasku, ziemi, gliny czy odchodów zwierząt. Aby rozpoznać picę, kolejnym kryterium, które musi być spełnione, jest wiek dziecka, zarówno kalendarzowy, jak i umysłowy, wynoszący co najmniej dwa lata. Przed ukończeniem 24 miesięcy dość powszechnym zjawiskiem jest wkładanie do ust substancji niejadalnych. Dodatkowo, zachowania związane z jedzeniem nie mogą być częścią praktyk uznanych kulturowo. Dziecko nie może także mieć innych zaburzeń psychicznych czy zaburzeń zachowań zgodnie z klasyfikacją diagnostyczną, z wyjątkiem upośledzenia umysłowego. Pica może występować jako samodzielne zaburzenie lub jako część innych problemów. Czynniki, które mają wpływ na powstawanie tego zaburzenia, to m.in. ubóstwo, chaos w rodzinie, deprywacja emocjonalna, czynniki kulturowe. Wiele dzieci, które zaczynają raczkować, próbuje jeść niejadalne substancje. Eksperymentują one, poznając w ten sposób otaczający je świat. Przy odpowiedniej opiece i reakcjach ze strony opiekunów, takie zachowania są rzadkie. Utrwalają się jednak w rodzinach, które nadmiernie stymulują dziecko lub w rodzinach zdezorganizowanych. Powikłania, które najczęściej występują, to infekcje, choroby pasożytnicze oraz zatrucia metalami ciężkimi zawartymi w farbach.
Synkinezja
Pojawianie się niepotrzebnych, nadmiernych ruchów podczas wykonywania czynności motorycznych.